Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΚΡΙΣΗ!

ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΚΡΙΣΗ!

Δύσκολα μπορεί κάποιος ν’ αποφύγει το θέμα της σύγχρονης εποχής, που δεν είναι άλλο από την οικονομική κρίση. Ούτε σοφός είμαι ούτε το παίζω, αλλά θα προσπαθήσω ν’ αναζητήσω τα αίτια, όχι τόσο τα οικονομικά, αλλά τα δομικά.
Το πιο βασικό απ’ αυτά θεωρώ την απληστία. Μπορεί η κάλυψη των αναγκών μας να είναι θεμέλιος λίθος της ανθρώπινης προσωπικότητας, αλλά η εκμετάλλευση των συνθηκών για ακατάσχετο πλουτισμό, μόνο ζωώδες ένστικτο δεν είναι. Π.χ. τα άγρια ζώα όταν χορτάσουν την πείνα τους, σταματούν. Κι εκεί που τα ζώα σταματούν, ο άνθρωπος συνεχίζει. Σαφώς και οφείλεται τούτο στην έλλειψη καλλιέργειας και παιδείας, που βέβαια εντοπίζεται και στον ελλαδικό χώρο. Παρεμπιπτόντως, η παιδεία δεν τελειώνει εκεί που ο απόφοιτος κρατά με μεγάλη χαρά το πτυχίο του. Συνεχίζεται – όπως ΟΛΟΙ αντιλαμβανόμαστε – για όλη του τη ζωή. Μην πάει ο νους σας στο θέμα της έκθεσης των Πανελληνίων, διότι εκεί γίνεται λόγος για την ανάγκη προσαρμογής των νέων στις «νέες» συνθήκες εργασίας. Εδώ γίνεται λόγος για την καλλιέργεια, για τη βελτίωση του ατόμου, η οποία καταδεικνύεται κυρίως στην καθημερινότητά του. Μιλάμε, δηλαδή, για έναν πολιτισμό της καθημερινότητας και όχι για έναν εκβαρβαρισμό της, τον οποίο ζούμε σήμερα.
Στον εκβαρβαρισμό αυτόν ίσως να έπαιξε το ρόλο της και η τουρκοκρατία. Δεν υπαινίσσομαι ότι άνευ Τούρκων θα είχαμε φτάσει το επίπεδο του «χρυσού» αιώνα του Περικλή, αλλά αν μη τι άλλο, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Ίσως να μη βλέπαμε στο πρόσωπο των πολιτικών, οικονομικών, ακόμα και στρατιωτικών (παλαιότερα) παραγόντων τον κοτζαμπάση της περιοχής. Ίσως να σκεφτόμαστε περισσότερο, όταν του ζητάμε τα ψιχουλίδια (βλ. θεσούλα στο δημόσιο) και ταυτόχρονα του δίνουμε το ελεύθερο να αλωνίζει. Ίσως να μη του επιτρέπαμε να παίζει με τα δημόσια οικονομικά και να τα μοιράζει στους ημέτερους. Ίσως τελικά, όταν στην κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας – βλ. εκλογές – πέφτουν αναγκαστικά στο ύψος μας (μετά από πλύση εγκεφάλου βεβαίως-βεβαίως), εμείς να κρατάμε το ύψος μας. Και όχι μόνο τότε. Γιατί δημοκρατία δε σημαίνει μόνο εκλογές, αλλά και καθημερινότητα. Πόσες φορές δε «φάγαμε» τη θέση κάποιου σε μια ουρά, πόσες φορές δεν περάσαμε με κόκκινο (πεζοί τε και τροχηλάτοι), πόσες φορές δεν επιτρέπουμε στο συνομιλητή μας να ακουστεί, πόσες;
Τέλος, σαφώς η κατάσταση αυτή οφείλεται και στο ίδιο το σύστημα. Από τη μία τάζει βελτίωση βιοτικού επιπέδου, από την άλλη για να το επιτύχει κανείς αυτό πρέπει να υπερχρεωθεί. Το καταναλωτικό όμως πρότυπο καλλιέργησε και μια άλλη νοοτροπία, αυτή του «ωχαδελφισμού». Μας ενδιαφέρει το σήμερα, το να περάσουμε καλά κι «έχει ο Θεός για αύριο» και άλλα τέτοια, που έχουν φέρει ολόκληρο το οικονομικό σύστημα στα πρόθυρα της διάλυσης. Η νοοτροπία αυτή δεν αφορά μόνο το οικονομικό σύστημα, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη. «Καταστροφολαγνεία»; Δε νομίζω, αν κοιτάξουμε π.χ. από δορυφόρο την πετρελαιοκηλίδα στον κόλπο του Μεξικού.
Συμπερασματικά, οπωσδήποτε, η κρίση είναι υπαρκτή. Κι επειδή μας απασχολούν περισσότερο τα υλικά, η οικονομική πλευρά της είναι αυτή που μας ενοχλεί περισσότερο. Όμως, ακόμη κι αυτή, αλλού εδράζεται…

Δεν υπάρχουν σχόλια: